«Απόψε σε θήλασα για τελευταία φορά»
Τα ανάμεικτα συναισθήματα του αποθηλασμού αποτυπώνει με τρυφερότητα και συγκίνηση σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο η μαμά μπλόγκερ Mary Ware (The Mom Friend).
Καθώς σε παρακολουθώ από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας να στριφογυρίζεις προσπαθώντας να ξανακοιμηθείς, αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνεις κι εσύ τι σημαίνει η αποψινή βραδιά. Απόψε σε έβαλα στον υπνόσακό σου, σου διάβασα ιστορίες και σου έδωσα ένα φιλί για καληνύχτα. Όπως κάθε βράδυ.
Αλλά απόψε επίσης σε θήλασα για τελευταία φορά.
Εδώ και καιρό πλησιάζαμε αργά προς αυτή τη στιγμή. Κόβοντας ένα γεύμα τη φορά, μεταβαίνοντας από έναν «ελεύθερο μπουφέ» σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα πρωινού, μεσημεριανού και βραδινού γεύματος. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κατάφερες εύκολα (και με τη βοήθεια των αντιπερισπασμών του μπαμπά) να διακόψεις τα νυχτερινά γεύματα.
Αυτή την εβδομάδα ξύπνησες ως συνήθως στις 5 και τέταρτο το πρωί, αλλά δεν μου ζήτησες να θηλάσεις. Έτσι, σταματήσαμε και τον πρωινό θηλασμό.
Τη νύχτα της Πέμπτης είχα μια αξέχαστη εμπειρία θηλασμού. Χωρίς να έχω το κινητό μου να με αποσπά, συγκεντρώθηκα απόλυτα σε εσένα, θέλοντας να καταγράψω με τη μνήμη μου κάθε κίνηση του στόματός σου, του χεριού σου, γνωρίζοντας ότι σύντομα θα ακολουθούσε η σημερινή βραδιά. Μου έπιασες το χέρι όπως σου αρέσει να κάνεις και σήκωσες το δικό σου για να το φιλήσω. Ξέσπασες σε γελάκια και έκανες το ίδιο ξανά και ξανά.
Ο τελευταίος θηλασμός.
Πήρα την απόφαση ότι απόψε θα ήταν η τελευταία φορά γιατί ένιωθα ότι είχε έρθει η ώρα. Γίνεσαι όλο και πιο ανεξάρτητο, από πολλές απόψεις, και δείχνεις να προτιμάς τα ποτηράκια και τις αγκαλιές παρά το θηλασμό.
Ήρθε λοιπόν η σημερινή μέρα, αλλά καθώς βράδιαζε ένιωθα όλο και πιο αγχωμένη. Άρχισε να με αναστατώνει η σκέψη ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα το κάναμε μαζί – κάτι που κάναμε τους τελευταίους 16 μήνες.
16 μήνες. Συνολικά 509 μέρες.
509 μέρες στη διάρκεια των οποίων μοιραστήκαμε έναν ξεχωριστό δεσμό, εντελώς διαφορετικό από εκείνον που έχει μοιραστεί οποιοσδήποτε άλλος μαζί σου.
509 μέρες γεμάτες με προσπάθεια να μάθουμε, μια διαδοχή από επιτυχίες, τρυφερές στιγμές και πόνο. Μέρες που είδαν πολλούς φραγμένους πόρους και δύο γύρους επώδυνης μαστίτιδας. Μέρες αγώνα για τη χαμηλή παραγωγή γάλακτος που ακολούθησε, που με έκανε να χρησιμοποιώ την αντλία του θηλασμού τρεις φορές στη δουλειά για να είμαι σίγουρη ότι θα έχεις αρκετό γάλα την επόμενη μέρα. Μέρες με νυχτερινούς θηλασμούς και δημόσιους θηλασμούς, όπου ανέπτυξα την αυτοπεποίθηση να σε ταΐζω σε αεροπλάνα, εστιατόρια και πολυκαταστήματα.
509 μέρες που σε κρατούσα κοιτώντας τα στρογγυλά μαγουλάκια και τη μικροσκοπική μυτούλα σου, μαγεμένη από τον τρόπο που κινούσες το στόμα σου ή από το πώς ανασήκωνες τα βλέφαρα κάθε φορά που έπινες μια αληθινά ικανοποιητική γουλιά.
Όταν λοιπόν ήρθε η σημερινή μέρα ήμουν απροσδόκητα νευρική, αβέβαιη για το πώς να διαχειριστώ αυτό το αίσθημα ανησυχίας.
Αβέβαιη για το πώς να σου το εξηγήσω, ξέροντας ότι δεν θα καταλάβαινες τα λόγια μου αλλά παράλληλα θα καταλάβαινες πολύ περισσότερα από όσα φαίνεται ότι καταλαβαίνεις. Αβέβαιη για το πώς θα είναι η αυριανή μέρα και η μεθαυριανή και πώς θα αλλάξει η σχέση μας.
Απόψε αποφάσισα να σε αφήσω να θηλάσεις όση ώρα θέλεις. Όσο σκληρά κι αν έχω προσπαθήσει να μειώσω το χρόνο στην προετοιμασία για τον αποθηλασμό ή να αποσπάσω την προσοχή σου με ένα ακόμα βιβλίο, η σημερινή βραδιά ήταν ξεχωριστή. Σήμερα μπορούσες να το γιορτάσεις.
Με τον υπνόσακό σου, ήρθες και μου ζήτησες με το διακριτικό σου τρόπο να σηκώσω την μπλούζα μου. Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά – ότι από αύριο δεν θα υπήρχαν άλλες. Ένευσες καταφατικά, σαν να με καταλάβαινες απόλυτα.
Καθώς κούρνιασες μαζεύοντας τα μακριά πόδια σου ώστε να χωρέσουν στην αγκαλιά μου, το μυαλό μου αγωνίστηκε να ανακαλέσει τις μνήμες των τελευταίων 16 μηνών.
Το στήθος μου ένιωσε το βάρος της πρώτης φοράς που σε ακούμπησε και τον ενθουσιασμό που αισθάνθηκα όταν έπιασες τη θηλή και άρχισες να τρως από την πρώτη κιόλας φοράς που προσπάθησα να σε θηλάσω. Τα χέρια μου ένιωσαν το βάρος σου από τότε που σε κουβαλούσα θηλάζοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο, προσπαθώντας, στη διάρκεια των πρώτων μηνών, να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Μια παιχνιδιάρικη δαγκωματιά απόψε με πήγε πίσω σε εκείνες τις πρώτες εβδομάδες, όταν άρχισες να βγάζεις δόντια, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου το φόβο της πρώτης δαγκωματιάς και την προσπάθειά μου να αυτοσυγκρατούμαι και να μην τραβιέμαι σε όσες δαγκωματιές ακολούθησαν.
Σκέφτηκα πόσο χαριτωμένο μου φάνηκε όταν άρχισες να καταλαβαίνεις από πού προέρχεται το γάλα και να μου σηκώνεις την μπλούζα για να αποκτήσεις πρόσβαση. Και πώς αυτή η γλυκιά χειρονομία μπορούσε να εξελιχθεί σε μια μανιασμένη κίνηση να τραβάς την μπλούζα μου σε δημόσιους χώρους κάθε φορά που ήθελες ένα σνακ.
Αλλά κυρίως συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν πολλές έντονες αναμνήσεις από το θηλασμό. Επειδή ήταν κάτι τόσο βαθιά ενσωματωμένο σε ολόκληρη την ύπαρξή μου, τόσο φυσικό, και όχι μια ξέχωρη εμπειρία.
Απόψε λοιπόν, ενώ ήμασταν μαζί και περνούσε η ώρα, κατάφερα να φτάσω σε ένα σημείο ηρεμίας. Ένα σημείο που με γέμισε ευγνωμοσύνη για αυτό το ταξίδι, ευγνωμοσύνη που κατάφερα να κάνω ό,τι ανέκαθεν ήθελα, κάτι που πολλές γυναίκες δεν καταφέρνουν να κάνουν.
Απόψε είχα τη μυστική ελπίδα να αποκοιμηθείς θηλάζοντας, κάτι που έκανες συχνά όταν δεν κατάφερνα να σε κοιμίσω αλλιώς. Τότε που ο θηλασμός έμοιαζε ατελείωτος κι εγώ έχανα την αίσθηση του χρόνου χαζεύοντας στο Facebook, για να σε κοιτάξω ξαφνικά και να συνειδητοποιήσω ότι είχες κοιμηθεί.
Τον τελευταίο καιρό δεν είχες την ευκαιρία να αποκοιμηθείς, καθώς άρχισα να σε αποθηλάζω σταδιακά, σταματώντας το θηλασμό για να σου διαβάσω ένα βιβλίο ή για να σε κοιμίσω με άλλο τρόπο. Αλλά απόψε θα μπορούσες να το ξανακάνεις.
Ένιωσα ότι είχα ανάγκη να σε δω για μία ακόμα φορά να αποκοιμάσαι γαλήνια, αφήνοντας αργά το στήθος μου μέχρι που θα άρχιζες να ονειρεύεσαι κουρνιασμένο στα χέρια μου.
Το είχα ανάγκη γιατί αυτό θα σήμαινε ότι με είχες κι εσύ ανάγκη.
Όμως όσο περνούσε η ώρα, γινόσουν ανήσυχο. Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσες να χαλαρώσεις αρκετά για να αποκοιμηθείς, καθώς κάθε φορά που πλησίαζε ο ύπνος θυμόσουν ότι αντί γι’ αυτό μπορούσες να συνεχίσεις να βυζαίνεις και έτσι συνεχίστηκε αυτό το μοτίβο.
Συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγώ που έπρεπε να το διακόψω. Να φέρω αυτό το ταξίδι σε ένα τέλος.
Το έκανα, λοιπόν.
Τη στιγμή που σε τράβηξα από το στήθος μου, αποκοιμήθηκες. Τα δάκρυα που από την αρχή λίμναζαν στα μάτια μου, τώρα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό μου.
Αυτό ήταν.
Η τελευταία φορά.
Απόψε σε θήλασα για τελευταία φορά.
Αύριο θα ξυπνήσεις και θα μου ζητήσεις να σε αφήσω πάλι να θηλάσεις. Θα αποσπάσω την προσοχή σου δωροδοκώντας σε με μια φέτα φρυγανισμένο ψωμί και θα μετράω αντίστροφα τις ώρες μέχρι το βράδυ.
Αύριο βράδυ δεν ξέρω πώς θα αντιδράσεις. Το μυαλό μου ελπίζει να κατάλαβες πραγματικά ό,τι σου είπα και να μη σε ενοχλήσει η άρνησή μου να σε θηλάσω, αλλά η καρδιά μου ξέρει ότι αυτό δεν θα συμβεί. Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να συγκρατήσω τα δάκρυα (όπως και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές) όταν ορμήσεις πάνω μου και με χτυπήσεις, ο καινούριος τρόπος σου να δείξεις την απελπισία σου αφού δεν μπορείς ακόμα να βρεις τις κατάλληλες λέξεις. Δεν θέλω να με δεις να κλαίω, δεν θέλω να νιώσεις ότι φταις εσύ.
Γιατί δεν φταις. Απεναντίας, εσύ είσαι ο λόγος που ζήσαμε αυτό το όμορφο, εξαντλητικό και ξεχωριστό ταξίδι παρέα. 16 μήνες ενός σωματικού δεσμού που μου επέτρεψε να είμαι η μοναδική πηγή τροφής για σένα στη διάρκεια των πρώτων 5 μηνών της ζωής σου και, στη συνέχεια, μια από τις πηγές τροφής, αλλά και πηγή παρηγοριάς.
Ναι λοιπόν, απόψε ήταν η τελευταία φορά που σε θήλασα. Αλλά δεν υπάρχει τελευταία φορά για την αγάπη μου για σένα. Αγάπη με την οποία αύριο θα φροντίσω να μάθεις ότι είσαι τα πάντα για μένα – ώστε να ανακαλύψουμε μαζί πώς μπορούμε να συνεχίσουμε από εδώ και πέρα.