«Από τότε που συνειδητοποίησα ότι είμαι θνητή, περνάω λιγότερο χρόνο online»

Την Παρασκευή που πέρασε, άκουσα τη λέξη «καρκίνος».
Από τότε, δεν έχω περάσει πολύ χρόνο online.
Παίζω έξω με τα παιδιά μου και τα αφήνω να τρώνε γρανίτες μέχρι που το πρόσωπο και τα ρούχα τους έχουν γίνει κόκκινα και κολλούν.
Τρώω παχυντικές τροφές και γελάω δυνατά με την οικογένειά μου.
Έχω αποκαταστήσει γέφυρες που είχαν καταρρεύσει στο παρελθόν, και έχω κάψει γέφυρες που θα έπρεπε να είχα κάψει εδώ και καιρό.
Την Παρασκευή άκουσα τη λέξη «καρκίνος» και παρόλο που συνοδευόταν από ένα πλήθος καλών ειδήσεων, είδα τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου και θυμήθηκα ότι –γαμώτο- είμαι θνητή.
Δεν θα ζω για πάντα. Και παρόλο που δεν σκοπεύω να αφήσω σύντομα αυτή τη ζωή, συνειδητοποιώ τώρα ότι αυτό δεν είναι στο χέρι μου.
Άκουσα τη λέξη «καρκίνος» την Παρασκευή και ξαφνικά όλα τα likes και τα σχόλια και οι αστείες ιστορίες έπαψαν να μου φαίνονται τόσο σημαντικά.
Δεν ήθελα να αφιερώσω ούτε ένα λεπτό για να βγάλω μια ατάκα σοφίας από το βραδινό χάος στο σπίτι. Δεν ήθελα να το ρίξω στο χιούμορ για ένα νηπιακό ξέσπασμα. Δεν είχα την ενέργεια να αντλήσω μαγεία από την καθημερινή μου ζωή και να τη μοιραστώ μέσα από μια ανάρτηση στο Facebook.
Απλά ήθελα να ζήσω.
Να κλείσω το κινητό μου, να απομακρυνθώ από τις οθόνες και να κάνω παρέα με τα ενοχλητικά απαιτητικά, αλλά εκπληκτικά μου παιδιά.
Την Παρασκευή άκουσα τη λέξη «καρκίνος» και για λίγες λαμπρές ημέρες, απομακρύνθηκα από τη βουή των social media. Απόλαυσα μια στιγμή ηρεμίας.
Και να ξέρετε, όλο και κάτι έμαθα.
Τελικά, η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω είναι να με αγνοήσετε.
Σοβαρά τώρα.
Αν είχατε τη δύναμη σήμερα να βγείτε για πάντα από το Facebook, θα σας έλεγα να το κάνετε.
Γιατί, φίλοι μου, στο Timeline σας δεν θα βρείτε τίποτα τόσο αξιαγάπητο ή σημαντικό όσο ένα χαμόγελο γεμάτο γρανίτα στην πίσω αυλή σας.
Κανένα meme δεν είναι τόσο αστείο όσο ένα παιδί που βγάζει μια πορδίτσα στο μπάνιο και μετά σε κοιτάει με πονηρό μειδίαμα.
Κανένα άρθρο δεν σου φτιάχνει τη διάθεση τόσο όσο το κελαρυστό γέλιο του μικρότερου παιδιού σου.
Κανένα προσωπικό μήνυμα δεν είναι τόσο δυνατό όσο μια αγκαλιά –μια αληθινή αγκαλιά, γεμάτη αγάπη– από το σύντροφό σου.
Το ξέρω ότι κανένας μας δεν θα βγει εντελώς από το Facebook. Συγκεντρωνόμαστε όλοι εδώ, αναζητώντας ένας Θεός ξέρει τι. Μικρές δόσεις χαράς που θα μας βοηθήσουν να τα βγάλουμε πέρα με τις δύσκολες στιγμές της ζωής.
Αλλά αν τις αναζητάτε απόψε, θέλετε να ακούσετε τι έμαθα εγώ;
Γιατί μπορεί να το ξεχνάω κι εγώ η ίδια, αλλά πριν από λίγες μέρες άκουσα τη λέξη «καρκίνος» και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οι μεγαλύτερες χαρές στον κόσμο συμβαίνουν στην αληθινή ζωή.
Και κάποιες φορές το μοναδικό πράγμα που σε κρατάει μακριά από αυτές τις χαρές είναι μια οθόνη.
(Αυτή η οθόνη.)