«Γιατί δεν είναι δική σας υπόθεση το αν κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με το παιδί μου»
Η Αμερικανίδα μαμά και αρθρογράφος Laura Lifshitz έχει κουραστεί από την κριτική των ανθρώπων που νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα από εκείνη ποιες αποφάσεις πρέπει να παίρνει για την οικογένειά της. Και δεν το κρύβει.
Για κάποιο λόγο, ο κόσμος τρελαίνεται να σχολιάζει τις επιλογές μας στον ύπνο. Όταν λοιπόν ανέφερα ότι κάποια βράδια η κόρη μου κοιμάται μαζί μου, η έκφραση που πήραν κάποιοι γονείς, άγνωστοι, συγγενείς και φίλοι, είναι η έκφραση που υπονοεί ότι σπάω μία από τις δέκα εντολές. Αλλά παρόλο που δεν είμαι θρησκευόμενη, είμαι αρκετά σίγουρη ότι καμία εντολή δεν λέει «Ου κοιμηθείς στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά σου», εκτός αν μου ξεφεύγει κάτι. Δεν πήγα στο κατηχητικό, οπότε όλα είναι πιθανά.
Αυτό που θα ήθελα να πω στους επικριτικούς γονείς, στους αλαζόνες και στους ξένους που με κοιτούν με ένα ειρωνικό μειδίαμα, είναι: Τους νοιάζει; Πρέπει να κάνουν θέμα το γεγονός ότι η 4χρονη κόρη μου κοιμάται στο κρεβάτι της μαμάς; Αυτό θα φέρει το τέλος του κόσμου; Η κόρη μου θα γίνει ένα κακομαθημένο τέρας επειδή κοιμάται αγκαλιά με τη μητέρα της; Η επιλογή μου αυτή επηρεάζει τις ζωές των άλλων;
Κατηγορηματικά, όχι.
Κάποια βράδια κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με την κόρη μου γιατί έχει αρχίσει να φοβάται το σκοτάδι στο ολοκαίνουριο δωμάτιό της, στο ολοκαίνουριο σπίτι μας. Κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με την κόρη μου γιατί λείπει η μία στην άλλη όταν είναι με τον μπαμπά της. Ο μπαμπάς της κι εγώ παίρνουμε διαζύγιο και μοιραζόμαστε την κηδεμονία της. Κάποιες φορές, απλά, μου λείπει το μωρό μου και βλέπω πόσο γρήγορα μεγαλώνει είτε το θέλω είτε όχι. Κάποιες φορές, μου λείπουν οι μέρες που τη θήλαζα και την έβλεπα να αποκοιμάται πάνω μου, στην αγκαλιά της μητέρας της.
Ο ύπνος δεν ηρεμεί μόνο τα παιδιά αλλά και εμάς τους γονείς. Σκεφτείτε πόσο ωραία νιώθετε όταν μετά από μια μεγάλη, εξαντλητική ημέρα βρίσκεστε κάτω από τα ζεστά σεντόνια σας, κουλουριασμένες, με ένα ποτήρι κρασί και ένα καλό βιβλίο ή μια ωραία σειρά στην τηλεόραση. Το μέρος όπου κοιμόμαστε είναι ένα μέρος χαλάρωσης. Το μέρος όπου κοιμούνται τα παιδιά είναι ένα μέρος χαλάρωσης. Συνδυάστε αυτά τα στοιχεία και θα διαπιστώσετε, όχι παράξενα, ότι πολλά παιδιά, κάποιες φορές, θέλουν να κοιμηθούν μαζί με τους γονείς τους, ή το αντίστροφο.
Τον «παλιό καιρό», οι άνθρωποι κοιμόνταν παρέα για ζεστασιά και δεν ήταν ασυνήθιστο ούτε κατακριτέο να κοιμούνται τα παιδιά με τους γονείς τους. Η γενιά των σημερινών γονέων φαίνεται διχασμένη: Κάποιοι είναι φανατικά εναντίον του cosleeping, ενώ άλλοι το στηρίζουν απόλυτα. Πολλοί γονείς που κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους εφαρμόζουν και άλλες πρακτικές του attachment parenting (θεωρία δεσμού), αλλά σε όποιο στρατόπεδο κι αν ανήκετε, πρέπει να σας ρωτήσω το εξής: Γιατί να νοιάζεται κάποιος για το τι κάνουν οι άλλοι γονείς στον ύπνο;
Αν δεν θέλετε να κοιμηθείτε μαζί με τα παιδιά σας, μην το κάνετε, αλλά μην το επιβάλετε και στη σχέση μου με το δικό μου παιδί.
Μη με κοιτάζετε αποδοκιμαστικά λέγοντάς μου ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να βγάλω το παιδί μου από το κρεβάτι μου.
Πιστεύετε, σοβαρά, ότι όταν η κόρη μου αποκτήσει το πρώτο της αγόρι και αργότερα ένα σύζυγο, θα κοιμόμαστε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι στο ίδιο κρεβάτι;
Πιστεύετε, σοβαρά, ότι όταν η κόρη μου μπει στην εφηβεία, θα θέλει να είναι αγκαλιά με τη μαμά της μέρα νύχτα; Θα είμαι τυχερή αν δεν με απομακρύνει εντελώς καταφεύγοντας σε κάποιον εφηβικό κώδικα σιωπής.
Ενώ στο cosleeping με ένα μωρό είναι υποχρεωτικό να ακολουθείς κάποιους κανόνες ασφαλείας, τα παιδιά είναι παιδιά. Παρεμπιπτόντως, αν είστε γονείς ή έστω έχετε υπάρξει ποτέ παιδιά, θα γνωρίζετε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους. Τα μωρά έχουν ανάγκη τους γονείς τους. Τα μωρά και τα παιδιά είναι εκ φύσεως εξαρτημένα πλάσματα.
Σταδιακά μεγαλώνουν και γίνονται ανεξάρτητα, αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οπότε παύουν να μας έχουν ανάγκη. Στο μεταξύ όμως μας χρειάζονται, και κάποια από αυτά μας χρειάζονται περισσότερο τη νύχτα από άλλα. Και, το παραδέχομαι, κάποιες φορές έχω ανάγκη την αγκαλιά της κόρης μου περισσότερο από όσο εκείνη έχει ανάγκη τη δική μου.
Η αλήθεια είναι αυτή: Τα μωρά μας και τα παιδιά μας μάς χρειάζονται, και αν μας έχουν ανάγκη την ώρα του ύπνου και αποφασίσουμε να κοιμηθούμε μαζί τους εφαρμόζοντας κάποιους κανόνες ασφαλείας, τότε ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες τους, που αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος μας ως γονείς!
Κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να πιέζουν διαρκώς τα παιδιά τους να μεγαλώσουν πολύ γρήγορα, να τα σπρώξουν προς την ανεξαρτησία αντί να περιμένουν να το κάνουν τα ίδια όταν θα είναι έτοιμα. Για μένα, η ανταπόκριση στην επιθυμία της κόρης μου να κοιμηθούμε παρέα είναι ο τρόπος που επιλέγω να την κάνω να νιώσει ασφάλεια και υποστήριξη, ώστε να αποκτήσει αρκετή αυτοπεποίθηση για να ανεξαρτητοποιηθεί αβίαστα. Μέχρι στιγμής το παιδί μου είναι αρκετά ανεξάρτητο για την ηλικία του, δυνατό, και δεμένο μαζί μου. Τρία στα τρία, λοιπόν.
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν με ενδιαφέρει αν εσείς κοιμάστε μαζί με τα παιδιά σας ή χωριστά. Δεν με νοιάζει αν τα παιδιά σας κοιμούνται σε κρεβάτι ή κούνια ή οπουδήποτε. Είναι δική σας υπόθεση το τι κάνετε στο σπίτι σας και από τη στιγμή που αυτό δεν πληγώνει τα παιδιά σας, συνεχίστε να το κάνετε. Σταματήστε όμως να με κοιτάτε αποδοκιμαστικά και επικριτικά για τον τρόπο ανατροφής που έχω επιλέξει για το δικό μου παιδί. Είτε με γνωρίζετε είτε όχι, δεν έχω ανάγκη την άποψή σας εκτός αν σας τη ζητήσω.
Συγχωρέστε με λοιπόν, αλλά αν το cosleeping είναι κάποιο είδος εγκλήματος, δηλώνω ένοχη. Αν και το χαμογελαστό πρόσωπο της κόρης μου, όταν της ανακοινώνω ότι απόψε θα κοιμηθούμε στο «κρεβάτι της μαμάς» μου λέει άλλα.
Συγχωρέστε με λοιπόν, αλλά δεν έχω λόγο να απολογηθώ.