Δεν είμαι η τέλεια μαμά και το ευχαριστιέμαι!
Θελώ εδώ και καιρό να μιλήσω σε άλλες μαμάδες. Θέλω να σας πω πώς νιώθω.
Θελώ εδώ και καιρό να μιλήσω σε άλλες μαμάδες. Θέλω να σας πω πώς νιώθω.
Υπάρχουν στιγμές που η μέρα μοιάζει ατέλειωτη. Υπάρχουν μέρες που δεν προλαβαίνω να φτιάξω να φάω κάτι ωραίο και υγιεινό για μένα γιατί… απλά δεν προλαβαίνω.
Και ναι, μπορεί να φωνάξω, να ξεσπάσω, να μην αντέξω το ρόλο της μαμάς της χαμογελαστής, της υπομονετικής, και να θέλω να κλάψω αλλά και πάλι δεν έχω χρόνο. Από τότε που έγινα μαμά είδα πως δεν έχω χρόνο να περάσω την «καταθλιψάρα» μου, να σκεπαστώ κάτω από το πάπλωμα και να κοιμάμαι όπως έκανα… και μετά λέω: «ευτυχώς, Θεέ μου, που δεν προλαβαίνω να το ζήσω αυτό».
Και μετά πρέπει να μαγειρέψω, να τακτοποιήσω, να παίξω, θέλω να παίξω, το ευχαριστιέμαι αλλά έχω και τόσα άλλα στο μυαλό μου… Και έρχεται η μέρα που ο γιος μου ζητάει να πάω να βρω τον χαρταετό που δεν πετάξαμε, γιατι πέρυσι η Καθαρά Δευτέρα ήταν μες στη βροχή… Βλέπετε, του έμεινε το απωθημένο του χαρταετού και δε θέλω να του χαλάσω το χατήρι…
Και δεν είμαι πάντα ζεν. Και με πιάνει πονοκέφαλος αλλά δεν προλαβαίνω να τον νιώσω γιατί κάποιος φωνάζει «μαμά». Και για μένα είναι σημαντικό αυτό το «μαμά» γιατί ο πονοκέφαλος θα περάσει, αλλά και οι στιγμές θα περάσουν και θέλω να είμαι εκεί, να τις ζω, γιατί ναι, φεύγουν τόσο γρήγορα…
Και ναι, φοβάμαι. Φοβάμαι το κάθε λεπτό μήπως πάθει κάτι κακό, μήπως στραβοκαταπιεί εκείνο το σταφύλι για το οποίο διάβασα ότι μπορεί να πνιγούν τα παιδιά, και θυμάμαι να ξανακάνω μαθήματα πρώτων βοηθειών γιατί τα ξέχασα, πάει τόσος καιρός… Και έχω ένα σύντροφο που πρέπει να τον «δω» και να με «δει» και θέλω να είμαστε και μόνοι οι δυο μας. αλλά δύσκολο ακόμα. Κάτσε να μεγαλώσει το παιδί, υπομονή…
Και ανησυχώ αν θα του διαλέξω το σχολείο που του ταιριάζει, αν εκφράζεται αρκετά, αν είναι καλά, αν έχει φίλους, αν τον κοροϊδεύουν, αν κοροϊδεύει…
Και πέφτω στο κρεβάτι το βράδυ, αχ, το ήσυχο και ήρεμο βράδυ, τότε που όλοι πάνε για ύπνο και σκέφτομαι πόσα μπορώ να κάνω τώρα αλλά η κούραση της ημέρας δε με αφήνει. Και με παίρνει ο ύπνος με το βιβλίο στο χέρι ακόμα στην πρώτη του σελίδα.
Και ξέρετε τι; Είμαι χαρούμενη.
Γιατί σήμερα πρόσεξα μια πεταλούδα που δεν μπορούσε να πετάξει και τη βοηθήσαμε. Γιατι παρατήρησα στα συννεφα σχηματισμένη μια καρδιά. Γιατί διάβασα για ακόμα μια φορά τον Μικρό Πρίγκηπα αλλά κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούριο για μένα και για τον κόσμο.
Και όλα αυτά δεν θα τα είχα προσέξει αν δεν ήταν το παιδί μου στη ζωή μου και εγώ εξαιτίας του τόσο διαφορετική. Και κάθε μέρα μου μαθαίνει τόσα. Πράγματα που ήξερα ως παιδί, αλλά κάπου τα ξέχασα στην πορεία της ενηλικίωσης.
Έμαθα πόσο σημαντικό είναι να κρατάς μια υπόσχεση και να μην υπόσχεσαι ποτέ αν δεν το εννοείς, έμαθα να παρατηρώ τη ζωή, να παίζω κρυφτό και να το ευχαριστιέμαι, να περνάω όμορφα κάνοντας φούσκες, να πετάω χαρταετό και να μην είναι Καθαρά Δευτέρα…
Είναι τόσο πολλά: είναι παγωτά που στάζουν, ειναι φιλιά με ήχο και φιλιά χωρίς ήχο, είναι να δίνεις φιλί στην πληγή που πονάει και αυτή να γίνεται καλά… είναι να φορέσεις επίτηδες μια μέρα διαφορετικές κάλτσες γιατί απλά έχει πλάκα!
Δεν είμαι η τέλεια μαμά, αλλα είμαι χαρούμενη και όλα αυτά είναι η ζωή, και τα απολαμβάνω και μπορεί να κλάψω αλλα και θα γελάσω και θα συγκινηθώ και θα ζήσω όλο αυτό το γονεϊκό «πρότζεκτ» της ζωής μου που σαν κι αυτό άλλο δεν έχει.
Και θα βρω το χρόνο και για μένα και για το σύντροφο και για το παιδί και τελικά όλα θα δέσουν μέσα σε μια εικόνα του πιο όμορφου παζλ. Πάντα δένουν και ταιριάζουν τα κομμάτια.
Καμιά μας δεν είναι τέλεια. Αλλά νομίζω ότι τελικά δεν έχει σημασία, γιατί όπως λέμε και στα παιδιά μας: «Δεν κάνουμε αγώνα με κανέναν, σημασία έχει το παιχνίδι»!