Μια προσωπική επιστολή προς τη μαμά που κλαίει έξω από τον παιδικό σταθμό
Αν το πρόσωπό σας πλημμυρίζει από δάκρυα κάθε πρωί που αποχωρίζεστε το νήπιό σας, αξίζει να διαβάσετε το εκπληκτικό κείμενο της Αμερικανίδας αρθρογράφου Katharine Stahl.
«Αγαπητή μητέρα ενός νηπίου,
Σε είδα να σκουπίζεις τα δάκρυά σου την ώρα που άφηνες σήμερα το πρωί το παιδί σου στο σχολείο. Βλέποντάς σε να αγωνίζεσαι ακόμα να το αποχωριστείς, θυμήθηκα αμέσως την πρώτη φορά που έστειλα το μεγαλύτερο παιδί μου, τότε 2,5 ετών, μόνο του σε μια σχολική τάξη. Διέσχισα το κατώφλι του σχολείου μονάχη, νιώθοντας ότι άφηνα πίσω μου ένα μέλος του σώματός μου, ίσως και κάτι πιο ζωτικό, όπως τη μισή καρδιά μου.
Δεν είναι ότι δεν πίστευα πως οι παιδαγωγοί θα φρόντιζαν την κόρη μου. Είχα κάνει την έρευνά μου σε διάφορα σχολεία, όπως είμαι σίγουρη ότι έκανες κι εσύ, και ήξερα ότι ο παιδικός σταθμός ήταν στελεχωμένος με έμπειρους, ενθουσιώδεις ανθρώπους, που ενδιαφέρονται για τα παιδιά και που προφανώς έχουν περισσότερη υπομονή από εμένα (με όλα εκείνα τα νήπια!). Ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που την άφηνα σε ένα άγνωστο περιβάλλον, όπου δεν υπήρχε κανένας από την οικογένειά μας, και παρόλο που ήξερα ότι αυτό το βήμα ήταν ένα φυσιολογικό και υγιές στάδιο στην ανάπτυξή της, ένιωθα χάλια.
Ποτέ δεν είχαν περάσει πιο αργά δυόμιση ώρες, και έπιασα τον εαυτό μου να μετράει τα λεπτά αντίστροφα μέχρι να πάω να την πάρω. Πάντα έφτανα νωρίτερα στον παιδικό σταθμό, ελπίζοντας να μπορέσω να ρίξω μια κλεφτή ματιά μέσα από το γυαλί της πόρτας της τάξης της, για να δω πώς περνούσε το χρόνο της μακριά μου, αν είχε κάνει καινούριους φίλους και αν έδειχνε χαρούμενη. Φυσικά, δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ για κάτι. Αγάπησε το σχολείο από την αρχή και ευδοκίμησε στο νέο περιβάλλον της. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ως πρωτάκι του δημοτικού, συνεχίζει να το αγαπάει. Πρέπει να σε προειδοποιήσω για κάτι: αυτά τα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλα στην ιστορία του κόσμου… τουλάχιστον για μένα.
Φέτος έστειλα το μικρότερο μου παιδί, το γιο μου, στον παιδικό σταθμό για πρώτη φορά, και ξέρω ότι δύσκολα θα μπορούσες να φανταστείς ότι η ίδια εμπειρία είναι ευκολότερη με το δεύτερο παιδί, όμως σου υπόσχομαι πως είναι.
Αν η δική σου εμπειρία μοιάζει κάπως με τη δική μου, τα μεγαλύτερα παιδιά σου θα ανοίξουν το δρόμο τόσο για σένα όσο και για τα μικρότερα αδέρφια τους, ώστε να κατανοήσετε πόσο καταπληκτικό μπορεί να είναι το σχολείο. Τα μικρότερα θα θέλουν κι εκείνα να γίνουν μαθητές, ακριβώς όπως τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Ίσως να μη γυρίσουν καν να σου ρίξουν δεύτερη ματιά, όταν, την πρώτη τους μέρα στο σχολείο, τα αποχαιρετήσεις με μια αγκαλιά. Και ίσως να μην αισθανθείς την ανάγκη να μετρήσεις αντίστροφα τα λεπτά μέχρι την ώρα που θα πας να τα πάρεις.
Με περισσότερα από ένα παιδιά, η ζωή σου θα είναι πιο πολυάσχολη και, ξέροντας ότι το νήπιό σου είναι ασφαλές και χαρούμενο, θα σταματήσεις να ανησυχείς γι’ αυτό στη διάρκεια των λίγων ωρών που περνάει στο σχολείο. Αυτό δεν θα σημαίνει ότι θα το αγαπάς λιγότερο ή ότι θα αισθάνεσαι λιγότερο κοντά του. Απλά θα έχεις γίνει εξπέρ στους αποχωρισμούς για το σχολείο.
Κλάψε ελεύθερα λοιπόν. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να νιώσεις έτσι. Αγκάλιασε τα συναισθήματά σου, αλλά να ξέρεις ότι κάνεις το σωστό –το καλύτερο και για τους δυο σας- φροντίζοντας από νωρίς για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σου. Εκμεταλλεύσου το διαθέσιμο χρόνο για να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Περίμενε στην ουρά του αγαπημένου σου καφέ. Πήγαινε για μανικιούρ. Διάβασε εκείνο το βιβλίο που μαζεύει σκόνη πάνω στο κομοδίνο σου. Ή, απλά, παρακολούθησε ένα πρωινάδικο στην τηλεόραση. Και όταν έρθει η ώρα να πας να το πάρεις, μη νιώσεις αμήχανα αν διαπιστώσεις ότι έφτασες πρώτη στο κατώφλι του παιδικού σταθμού. Οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι, αλλά οι επανενώσεις πολύ γλυκιές.
Με αγάπη,
Μια μαμά έμπειρη στα νήπια».